ای قوی ربقهٔ اخلاص به تو

خلعت لطف سخن خاص به تو

بحر معنی ز سخن پرگهرست

هر یک آویزهٔ گوش دگرست

در بلورین صدف چرخ کهن

نیست والا گهری به ز سخن

سخن آواز پر جبریل است

روح بخش دم اسرافیل است

سخن از عرش برین آمده است

بهر پاکان به زمین آمده است

نیست در کان گهری بهتر از این

یا در امکان هنری بهتر از این

نامهٔ کون به وی طی شده است

آدمی، آدمی از وی شده است

فضل کلک و شرف نامه به اوست

عقل را گرمی هنگامه به اوست

گر نبودی سخن تازه رقم

نشدی لوح و قلم، لوح و قلم

قلم و لوح به کار سخن اند

روز و شب نقش نگار سخن اند

به سخن زنده شود نام همه

به سخن پخته شود خام همه

طبع ما خرم از اندیشهٔ اوست

خرم آن کس که سخن پیشهٔ اوست

شب که از فکر سخن پشت خم ایم

فرق را کرده رفیق قدم ایم

حلقهٔ خاتم صدق ایم و یقین

دل نگین، حرف سخن نقش نگین

زیر این دایرهٔ بی سر و بن

نتوان مدح سخن جز به سخن

مدح گویان که فلک معراج اند،

گاه مدحت به سخن محتاج اند

حامل سر ودیعت، سخن است

رهبر راه شریعت، سخن است

جلوهٔ حسن ز وصافی اوست

سکهٔ عشق ز صرافی اوست

سخن از چشمهٔ جان گیرد آب

زر رخشان ز شرر یابد تاب

آب آن، روضهٔ دین افروزد

تاب این، خرمن ایمان سوزد

ای بسا قفل درین کاخ دو در

که کلیدش نتوان ساخت ز زر

لب به افسون سخن آلایند

آن گره در نفسی بگشایند